de omvang van haar schedeltje stelt ons voor
een raadsel. onder haartjes, een voor een
vouwen zich blaadjes toe tot been zodat haar
gezichtje als een lampenkap vol licht
de binnenkant weergeeft - anders zien
we de niet roze lettergrepen van haar handjes
of het ritselen van een glimlach wanneer die
opkruipt naar de pasgeboren oogjes
en ze overhaalt te blijven in dit
dal van adem. haar voetjes scheppen
pas licht als we haar glanzend neerleggen in melk
en toestoppen opdat ze rust, uit zoveel ikken
moest ze haar innerlijkste ik opdiepen voordat ze
kon opduiken als ons liefste kogeltje licht
Antjie Krog
----------------------------------------------------
vertaald uit het Zuid-Afrikaans
door Robert Dorsman en Jan van der Haar.
----------------------------------------------------
uit: 'Lijfkreet', 2006
zondag 4 januari 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten