zaterdag 21 april 2012

Ik ken je land


Hier lig ik weer,
aan de rand van mezelf, dicht
en dringend tegen je aan.
Ik ken je bressen als mijn broekzak, ik weet
waar je linies liggen en waar ze lekken,
ik weet wanneer je bodem brandt en hoe
en waarom, ik ken het knielen, het breken,
het scheuren, de scherven, de schoonheid zelfs
van het samen sterven, als oude vijanden,
hand in hand.
Ik ken je land, liefste, ik heb het zo vaak
ten voeten uit veroverd. En toch,
toch lig ik hier weer heen en weer
aan de rand van mezelf, dicht
en dringend tegen je aan.

Stijn Vranken

Niets is de norm


Niets is de norm

Vergis u niet, vrienden, niets is de norm
en zeker niet dit leven, dit gat in de dood
waardoorheen zo gretig wordt geademd
en gefluisterd dat het wonderlijk lijkt, dit

steeds weer ontwaken in steeds dezelfde
nieuwe dag, dit dwangmatig denken dat,
dit radeloos pulken aan de rand van God
weet wat, dit mond op mond geloven in

elkaars lichaam – neemt en eet hiervan gij allen!

Vergis u niet, vrienden, niets is de norm
en zeker niet dit vlees, deze hijgende vlek
op de stilte, dit warm gewoel waarin alles
zich heeft vergist.

(geschreven door Stijn Vranken bij De maagd Marino van Yves Petry)