Nasr en Moeyaert: stadsdichters van Antwerpen

De verkiezing van oud-stadsdichter van Antwerpen Ramsey Nasr tot Dichter des Vaderlands zet ijvere gemeenteambtenaren ongetwijfeld aan tot het schrijven van lijvige beleidsnotities waarin wordt voorgesteld de gemeenschap te verblijden met een stads- of dorpsdichter.

Zo zullen Tubbergen, Bartlehiem en Appelscha binnenkort nóg poëtischer worden (mochten deze willekeurig uit mijn brein ontsproten plaatsen al beschikken over gemeentelijke dichters, vergeef mij, ik heb het niet geverifieerd).

Maar de beste stadsdichter is toch wel Bart Moeyaert. Zijn prachtige werk als stadsdichter van (jawel) Antwerpen is gebundeld in "Gedichten voor gelukkige mensen".

Neem het gedicht Brug dat is geschreven naar aanleiding van het gecontesteerde verdwijnen van een ijzeren noodbrug die er in 1972 maar een jaar ging staan maar uiteindelijk 34 is geworden.

Brug

Vooral 's-nachts vraag ik me af
of ik er iets toe doe. Ben ik van nut.
Wat draag ik bij. Wie mist mij
als ik voor het licht wordt overlijd.
Ik haal bepaald geen troost uit
wat ik denk. Erg dwaas zie ik
de ochtend komen. Hij gaat tekeer.
Of ik vandaag bij wijze van ontbijt
weer uren voor het raam ga staan
en wacht tot iemand op de fiets
naar boven kijkt en naar me wuift.
Hoe is het mogelijk dat ik mijn tijd
aan schooien wil spenderen, terwijl
er van de stad in een twee drie
te leren valt dat de berg zand er is
omdat de put er komt. Het is een feit
dat alles nodig is, ook wat al jaren
smeekt om te verdwijnen. En als
iets dan wordt weggehaald, vergeet ik
al te gauw dat het de eeuwigheid
toch weer de goede kant op heeft gestuurd.
Aan die gedachte schurk ik mij.
Behalve 's-nachts. Dan wil ik ineens
weten hoe lang voor altijd duurt.