Het was een week van dood voor mij

Het was een week van dood voor mij. Op de dag van de begrafenis van de een overleed de ander. De een, 45, rolde zomaar onverwachts uit zijn bed. De ander, 55, verloor de strijd tegen kanker. Droevenis alom om mij heen. Verslagen achterblijvers. Mensen die worden teruggeworpen op zichzelf. Mensen die zoeken in hun diepste binnen en daar niets vinden...geen steun...geen eigenliefde...slechts een zwartomrande leegte van intens verdriet.

Eens te meer weet ik het zeker: je moet het zelf doen in dit leven. Geboren worden en doodgaan doe je alleen. Verlies nooit je onafhankelijkheid en wees altijd voorbereid op de komst van die enige echte onmisbare partner: de Dood. Wreed is hij soms, onvoorspelbaar, grillig en vaak te vroeg. Vecht tegen hem tot het einde, tot het niet meer gaat. Omhels hem dan en accepteer hem als onmisbaar deel van het leven. Als een vriend.

Het mooiste gedicht dat ik ken over de dood is van Bart Moeyaert. De eerste 2 regels zijn van een onsterfelijke schoonheid.


Kwijt

Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op,
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang
gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.