Valt iets wat niet was wel te verlaten?

Over mijn lippen trekt in trage stilte
een leger tranen het oude spoor
uit dit laatste oog voor jou.

Ik glimlach de aftocht
wat weemoed bij
(of iets waarvan ik leerde dat het erop lijkt)
streel mijn dromen uit je haar
en waarschuw
dat (één) vanaf nu zelfs hoop telt als schijngebaar
en (twee) ik morgen misschien al elders streel.

Of jou toch al zeker
zonder handen.

Stijn Vranken
Uit: Vlees Mij