Scholven

Waddenzee. Aalscholvers. Onder de indruk. Hoe ze vissen. Hoe ze hun vleugels drogen in de wind. Hoe ze scholven. Of scholven ze niet? Bestaat scholven? Google helpt. Ik vind een plaats en een kerncentrale in Duitsland. En een prachtig verklarend gedichtje van Kees Stip:


Aalscholvers
Aalscholvers denken allemaal:
"Kun je nog scholven, scholf dan aal."
Doch door de golven diep bedolven
wil weinig aal zich laten scholven
Zo scholft zo'n beest zich uit de naad
terwijl het woord niet eens bestaat

Funeral Blues

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He is Dead.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the woods;
For nothing now can ever come to any good.

W.H. Auden

(Gevoelvol geciteerd in de film Four weddings and a funeral)

Het tl-licht van mijn opgewekte nuchterheid

Zoete mond, de nieuwe roman van een van mijn favoriete schrijvers, Thomas Rosenboom, staat weer zo vol prachtige teksten (en komma's). Mieters is het. En vaak ook zo herkenbaar dat het is alsof iemand mijn gedachten en gevoelens verwoordt. De levensloop van de hoofdpersoon, dierenarts Rebert van Buyten, wordt meesterlijk beschreven in al zijn triestheid en machteloosheid. "Hij kon zich zijn karakter niet herinneren".

En het volgende is zo op mij van toepassing (vrij geciteerd): Hij sprak met de onwankelbare blijmoedigheid waarmee hij alle feiten en feilen des levens tegemoet trad en aanvaardde. Maar het lukte haar om in een korte spanne tijds het tl-licht van zijn opgewekte nuchterheid uit te doen en er de vlagende flakkering van de roes voor in de plaats te ontsteken.

Dat is jou gelukt huisgenoot E., met je eeuwig brandende schemerlampje. Dank je wel.

Laat ons vergeten dat we zacht zijn

Laat ons vergeten dat we zacht zijn, liefste.
Laat ons.
Laat ons vlees zijn, blind verlangen.
Laat ons wild zijn en
laat alle lichten aan.

Laat ons vergeten dat wij zacht zijn, liefste.
Laat onze handen voelen zijn en laat ons lust dan liefde noemen.
Laat ons vergeten dat we zacht zijn, liefste.
Niet naakt, maar bloot.
En zeker niet voorzichtig.

Laat ons kijken, laat ons tasten.
Laat ons onze dromen zijn.
Dan wassen wij onze hoofden de onschuld van ons hart.

Laat ons vergeten dat we zacht zijn, liefste.
Hier, en nu.

Groef

Bron: http://groovegarden.wordpress.com/